मराठी गझलकार

https://www.facebook.com/govind.naik.3382 मस्करीची कुस्करी होऊ नये नेमकी अफवा खरी होऊ नये लागला आहे लळा मलमा तुझा ही जखम आता बरी होऊ नये एक साधा चर दिसत आहे मला काळजी घेऊ दरी होऊ नये जन्म एका पावलातच संपला उंच इतकी पायरी होऊ नये दोन ओळींचे मरण येवो मला शेवटी कादंबरी होऊ नये गोविंद नाईक नाव किनाऱ्याकडे वळवली नाही मग लाटांची भीती उरली नाही तशीच आहे शाल कपाटामध्ये ती गेल्यावर थंडी पडली नाही रोज परीक्षा निकाल रोजच असतो कधीच इथली शाळा सुटली नाही त्या दुःखाचे दुःख कुणाला सांगू ज्या दुःखावर कविता सुचली नाही झोपडीतली भूक उपाशी निजली बंगल्यातली पंगत उठली नाही उगीच शोधत शोधत खाली आलो मला स्वतःची जागा कळली नाही झाडाला बांधून ठेवली होती  पण तुटलेली फांदी जगली नाही सताड उघडे आहे वादळ माझे मी वाऱ्याची कडी लावली नाही शब्द एकही खरेपणाचा नव्हता म्हणून त्याची गाथा तरली नाही कडा अजुनही उंच वाटला असता दरी पुरेशी खोल उतरली नाही मुक्कामाला निमित्त झाले असते पण शेवटची गाडी चुकली नाही गोविंद नाईक कधी कधी चुकतात मंदिराकडच्या वाटा  टेकवला जातो फसव्या चरणांवर माथा  फुलांमधे राहून वेगळा पडत असावा  कठोर नसतो जन्मत